I det første rommet i verda, var vi 

varme av fukt som i ei vagina.

Leppene inn mot halsen. 

Ved senga vår eit tent stearinlys.

Lukta av sveitte, lyden av stønn;

kroppen var det einaste språket,

det første menneskelege

skriket frå deg.

I det andre rommet i verda

slåst vi med setningar

forma av blod;

orda hagla som steinar mellom oss.

Du stod i ein krok lik eit kaldt våpen,

meir sorgfull enn meg.

Eit ord  hadde sett seg fast i halsen, 

hiksta dine, sårare enn mine.

I det tredje rommet i verda

står ein koffert ved sidan av ei dør.

Vi finst ikkje lenger; alt som hender

er likegyldige hendingar.

Eg er i fengsel og tankane mine roterer

lik fengselsvifta rundt deg.

Du, ein einvegsbilett til … 

Setet ditt er kanskje ved sidan av vindauge.

«Vi» er ein illusjon som er blitt verande igjen

i ein krok i det siste rommet.

«Vi» er ein halvrøykt sigarett etter sex,

 to heilt usannsynlege bokstavar.

«V» og «i»; vidareføringa av verda,

 er no berre fire tomme rom

«V» og «i»; to utviska minne,

Heile verda: fire tomme rom.

Fatemeh Ekhtesari

Translated by Anne Karin Torheim